Trzcina cukrowa jest wieloletnią rośliną z rodziny traw, osiągającą wysokość 4-6 m. Jej łodygi wypełnia miękisz zawierający do 20% sacharozy, jednak już 24 godziny po ścięciu traci 50% pierwotnej jego zawartości. Z uwagi na to, musi być po zbiorze jak najszybciej dostarczona do cukrowni, których lokalizacja jest czynnikiem bardzo ważnym i decydującym o powodzeniu upraw. Trzcina cukrowa pochodzi z Azji Południowej, rozpowszechniona została przez Arabów w basenie Morza Śródziemnego, Portugalczycy i Hiszpanie przenieśli ją do Ameryki -Krzysztof Kolumb zawiózł trzcinę na Antyle a Kortez do Meksyku. Trzcina dostarcza 70% światowej produkcji cukru, jest uprawiana w klimacie podzwrotnikowym i zwrotnikowym, czyli w klimacie ciepłym i wilgotnym, wymaga gleb żyznych i obfitego nawożenia. Główne rejony uprawy trzciny znajdują się na wschodnich wybrzeżach Ameryki Południowej i Środkowej, na wyspach Morza Karaibskiego, w południowych stanach Stanów Zjednoczonych, na Tajlandii, w północno-wschodniej części Australii, na Nizinie Gangesu i na wybrzeżach Półwyspu Indyjskiego. Do największych producentów trzciny cukrowej należą: Brazylia (324 mln ton), Indie (255 mln ton), Tajlandia (62 mln ton), Kambodża (55 mln ton), Meksyk (47 mln ton) oraz Australia (41 mln ton). Trzcina cukrowa jest również wykorzystywana jako pasza dla bydła, służy również do wyrobu papieru oraz do produkcji alkoholu (rum).