Na lawendzie pasożytuje kanianka roślina jednoroczna nie posiadająca chlorofilu, a więc całkowicie uzależniona od rośliny-żywiciela. Atakuje przede wszystkim młode, zielone łodygi. Pędy jej przerzucają się z jednej rośliny na drugą, tworząc gęstwinę splątanych roślin. Nasiona kanianki zachowują żywotność przez 10—12 lat i mogą kiełkować przez cały okres wegetacji; nie giną po przejściu przez przewód pokarmowy zwierząt, toteż mogą się dostać na pole wraz z obornikiem. Wrażliwe są natomiast na głębokość przykrycia ziemią, znajdujące się głębiej niż 4 cm — nie kiełkują. Kanianka może się rozmnażać wegetatywnie. Nie jest wrażliwa na wymarzanie, zwłaszcza gdy lawenda jako roślina wieloletnia daje jej osłonę w zimie. W celu zwalczenia jej należy bardzo dokładnie oczyścić nasiona siewne za pomocą elektromagnesu. Na plantacji należy wyrywać porażone rośliny i natychmiast je palić, a jesienią rośliny silnie opanowane opryskiwać preparatem Reglone. Lawenda ulega chorobom grzybowym, ale w stopniu nie wpływającym na plony.