Kolejna roślina przemysłowa to burak cukrowy jest stosunkowo młodą rośliną uprawną – rozpowszechnienie jego uprawy w Europie nastąpiło dopiero na przełomie XVIII i XIX wieku w efekcie wprowadzonej przez Napoleona blokady kontynentalnej importu cukru trzcinowego. Burak cukrowy jest rośliną pracochłonną, wymaga dobrych, żyznych gleb i dużego nasłonecznienia, gdyż od niego zależy zawartość cukru w korzeniach (wynosi ona średnio 20%). Nie jest wytrzymały na długi transport, toteż jego produkcja powinna być ściśle związana z lokalizacją cukrowni. Buraki cukrowe uprawia się w klimacie umiarkowanym, zwłaszcza w Europie. Do jego głównych producentów zaliczane są: Francja, Stany Zjednoczone. Niemcy i Ukraina. Uprawa buraka wymaga niezwykle starannych zabiegów agrotechnicznych, dlatego na masowa skalę rozwinęła się w krajach wysoko rozwiniętych rolniczo, np. we Francji. Oprócz korzenia, wykorzystywane są również liście i odpady powstające przy produkcji cukru – wysłodki, które służą jako pasza treściwa, a melasa jest surowcem dla przemysłu spożywczego i chemicznego. Już na przełomie XVIII i XIX wieku prowadzone były prace nad krzyżowaniem gatunków buraków niecukrowych. Przemysłową metodę otrzymywania cukru z buraków opracował chemik berliński, Franz Achard, który w 1802 r. zbudował pierwszą na świecie cukrownię buraczaną w Konarach na Dolnym Śląsku. Do największych producentów buraka cukrowego należą Francja, Niemcy, Stany Zjednoczone, Ukraina, Rosja, Chiny oraz Turcja.